چهار دهه بعد ، آیا انقلاب ایران وعده های خود را تحقق بخشید؟

محتوای مرکز Brookings Doha اکنون بایگانی شده است. در سپتامبر 2021 ، پس از 14 سال مشارکت تأثیرگذار ، بروکینگز و مرکز بروکینگز دوحه اعلام کردند که آنها به وابستگی خود پایان می دهند. مرکز بروکینگز دوحه اکنون شورای امور جهانی خاورمیانه ، یک موسسه سیاست عمومی جداگانه مستقر در قطر است.

اگر امروز ایران همه پرسی در مورد جمهوری اسلامی برگزار می کرد ، بیش از 70 ٪ به وضوح با آن مخالفت می کردند-از آنها ثروتمند ، دانشگاهیان ، روحانیون ، روستا و ساکنان شهر. این فرضیه قابل توجه توسط یک مخالف تبعید ایرانی اعلام نشده است ، بلکه توسط استاد مشهور علوم سیاسی تهران ، سادگ زیباکالام ، در مصاحبه ای که در اواخر سال 2017 و اوایل سال 2018 اتفاق افتاد ، اعلام شد.

علی فتالله نجاد

متخصص سابق بروکینگز

اما چگونه است که حتی یک حامی سابق مشتاق انقلاب اسلامی چنین حکم ویرانگر را صادر کرده است؟برای درک این تغییر رادیکال و ناامیدی در پشت آن ، باید وعده هایی را که انقلاب چهار دهه پیش انجام داده است ، دوباره بررسی کنیم. انقلاب ایران در سال 1979 سه هدف را قول داد: عدالت اجتماعی ، آزادی و دموکراسی و استقلال از آموزش قدرت بزرگ.

تلاش متناقض ایران برای عدالت اجتماعی

این انقلاب که در یک ذهنیت مارکسیستی و اسلامیستی قاب بندی شده بود ، به نمایندگی از MOSTASAFIN - Downtrodden - ساخته شد که توسط الگوی توسعه ناهموار سلطنت پشت سر گذاشته شد. در چهار دهه بعد ، بحث و جدال شدید در مورد عملکرد اقتصادی و اجتماعی جمهوری اسلامی فوران کرده است. در حالی که برخی ادعا می کنند که تحت رژیم اسلامی پیشرفت چشمگیری حاصل شده است ، برخی دیگر کل کشور را که در بدبختی قرار گرفته است به تصویر می کشد. ظرافت و متناسب سازی بیشتر مورد نیاز است.

ایران در واقع در طی 40 سال گذشته پیشرفت کرده است. این که آیا این موفقیت ها نتیجه سیاست های پس از انقلاب بوده است ، فشارهای اجتماعی یا پایه های تعیین شده توسط شاه همچنان به شدت مورد بحث قرار گرفته است.

تغییر از سیاستهای طرفدار شهری ، محور شاه به یک رویکرد طرفدار روستایی و طرفدار فقیر (پوپولیستی) تحت جمهوری اسلامی شامل گسترش زیرساخت ها و خدمات اساسی-مانند برق و آب تمیز-از شهرهای شهرها تا حومه شهر بود. به طور خلاصه ، انقلاب به دنبال از بین بردن شکاف روستایی-شهری بود. در ایران روستایی ، گسترش بهداشت و آموزش منجر به کاهش واضح در فقر شد: میزان فقر دهه 1970 25 ٪ در سال 2014 به کمتر از 10 ٪ کاهش یافت. این سیاست های اجتماعی ، به نفع فقرا ، به توضیح می دهد که چرا انسان ایرانشاخص توسعه (HDI) نسبتاً مثبت بوده است.

بر خلاف قبل از انقلاب ، امروزه اکثر ایرانیان از دسترسی به خدمات و زیرساخت های اساسی برخوردار هستند ، در حالی که جمعیت تقریباً دو برابر شده و بیشتر کشور شهری است. سایر اقدامات توسعه اجتماعی به همین ترتیب بهبود یافته است. سواد بیش از دو برابر شده است ، به ویژه در بین زنان ، و اکنون تقریباً همه جمعیت را در بر می گیرد. در همین حال ، دانشجویان دختر بیش از یک دهه است که از همتایان مرد خود در دانشگاه ها پیشی گرفته اند.

کتابهای مرتبط

ایران تجدید نظر کرد

با این حال ، در حالی که آمار نشان می دهد که فقر مطلق به شدت کاهش یافته است ، اکثریت ایرانیان همچنان از پیشگویی اقتصادی و اجتماعی رنج می برند. منابع رسمی بیان می کنند که 12 میلیون نفر زیر خط فقر مطلق و 25 تا 30 میلیون زیر خط فقر زندگی می کنند. برآوردها حاکی از آن است که یک سوم ایرانیان و همچنین 50 تا 70 ٪ کارگران در معرض خطر فقر هستند. طبق گفته مرکز آماری ایران ، چهارده درصد از ایرانیان در چادرها زندگی می کنند و یک سوم جمعیت شهری در زاغه ها زندگی می کنند. شرایط زندگی آنچه که انسان شناس شاهرام خسروی آن را "نیمی دیگر" یا فقیر طبقه کارگر می نامد ، چشمگیر است: افزایش 17 برابر تعداد ایرانی ها که در زاغه ها زندگی می کنند. 50 ٪ از نیروی کار فقط اشتغال نامنظم دارند. تقریباً 10 تا 13 میلیون ایرانی "کاملاً از بیمه بهداشت ، کار یا بیکاری خارج شده اند."

و چالش های اقتصادی و اجتماعی ایران را نمی توان از اقتصاد سیاسی آن جدا کرد که از وفاداران رژیم حمایت می کند و با سوء مدیریت ، کرونیسم ، نپوتیسم ، فساد و عدم وجود اصلاحات ساختاری بسیار مورد نیاز مشخص می شود. اگرچه بدون شک تحریم های ایالات متحده پیامدهای منفی داشته است ، اما تأثیر کلی آنها بر وضعیت اقتصادی ایران اغلب بیش از حد بیش از حد است. به عنوان مثال ، در تابستان سال 2018 ، حسین راگفر ، اقتصاددان دانشگاه Allameh Tabatabai Tehran ، پیشنهاد کرده است که حداقل 15 ٪ از مشکلات اقتصادی ایران را می توان به تحریم ها نسبت داد."نئولیبرالیسم غیرقانونی" در سیاست های مختلف اقتصادی ایران از دهه 1990 ، شامل خصوصی سازی های مشتری و بازار کار تنظیم شده ، از یک طرف به شکل گیری ثروت نووا و اقشار اجتماعی نامناسب کمک کرده است.

شکست اصلی جمهوری اسلامی عدم ایجاد شغل بوده است که رشد بیکاری حتی در هنگام رونق نفت افزایش می یابد. نرخ بیکاری به ویژه در بین جوانان ، فارغ التحصیلان دانشگاه و زنان بالا است. به طور رسمی ، هر هشتمین ایرانی بیکار است. براساس مرکز تحقیقات پارلمان ایران ، نرخ بیکاری تا سال 2021 در یک سناریوی خوش بینانه به 16 ٪ خواهد رسید ، اگر شرایط کمتر فرخنده باشد ، 26 ٪. در بین جوانان ، از هر چهار یک نفر بیکار است (اما برخی تخمین ها به 40 ٪ می رسد). این ارقام نرخ بیکاری جوانان ایران را در میان بالاترین در سراسر جهان قرار می دهد.

شاخص جینی از نابرابری درآمد ایران در بالای 0. 40 به طور مداوم بالا مانده است و به عدم رشد اقتصادی فراگیر اشاره دارد. با مطالعه سطح نابرابری در ایران قبل و بعد از انقلاب ، جااواد صالح-اسی-اسی-اسیفاهانی نشان داد که نابرابری در سال 2002 تقریباً مشابه در سال 1972 بود ، اضافه کرد:

یافته های مربوط به نابرابری سؤالات مهمی را در مورد ماهیت انقلاب اسلامی ایجاد می کند. آیا این امر به طور قابل توجهی بر ساختار قدرت تأثیر می گذارد ، همانطور که یک انقلاب اجتماعی از بزرگی آن باید داشته باشد؟این امر به ویژه در مورد ایران بسیار مهم است زیرا علاوه بر تغییر در توزیع بهره وری ، توزیع دسترسی به اجاره نفت نیز بر نابرابری تأثیر می گذارد. از آنجا که دسترسی به طور مستقیم با قدرت سیاسی مرتبط است ، نابرابری ممکن است منعکس کننده توزیع قدرت باشد. بنابراین ، این یافته که نابرابری در سال 2002 تقریباً مشابه سال 1972 است ، سؤالاتی راجع به اهمیت انقلاب اسلامی به عنوان یک انقلاب اجتماعی و سیاسی ایجاد می کند.

به عبارت دیگر ، شخصیت طبقاتی جامعه ایران بدون تغییر باقی مانده است ، و یک کلاس حاکم فقط با یک ترکیب اجتماعی دیگر جایگزین دیگری شده است. در کارتون های سیاسی ، این در عکس هایی از تاج شاه منعکس شده بود که صرفاً جایگزین عمامه های آخوندها شد. چنین استمرار باعث شد برخی از محققان انقلاب 1979 را صرفاً "انقلاب منفعل ، انقلاب بدون تغییر" در روابط طبقاتی تفسیر كنند. امروز ، درک عمومی قوی از نابرابری درآمدی بالا وجود دارد ، با توجه به نمایش ظاهری ثروت و نپوتیسم توسط فرزندان وابسته به رژیم ، به اصطلاح âghâzâdeh ، که ایرانیان در خیابان های تهران یا تلفن های هوشمند خود مانند حساب های اینستاگرام خود مشاهده می کنند."بچه های ثروتمند تهران."

دستاوردهای نسبی جمهوری اسلامی در زمینه های زیرساخت های روستایی ، آموزش و سوادآموزی به همراه عدم ایجاد شغل ، یک پارادوکس اقتصادی و اجتماعی ایجاد کرده است که از نظر سیاسی انفجاری است. بازار کار ایران به سادگی نمی تواند صدها هزار فارغ التحصیل دانشگاه را جذب کند. این پارادوکس طبقه ای از "فقیر طبقه متوسط" را تولید کرده است ، همانطور که توسط جامعه شناس Asef Bayat شرح داده شده است. این گروه به عنوان کسانی که دارای صلاحیت ها و آرزوهای طبقه متوسط هستند اما از پیشگویی اقتصادی و اجتماعی رنج می برند ، این گروه پایگاه اجتماعی قیام 2017-18 در نظر گرفته شد و انتظار می رود که همچنان به ابراز خشم و ناامیدی خود ادامه دهد.

بایات در مورد وضعیت جوانان ایران تحت جمهوری اسلامی ، در مصاحبه ای در سال 2016 توضیح داد:

جوانان نه تنها آینده ای امن را می خواهند - این مشاغل معقول ، مکانی برای زندگی ، ازدواج و تشکیل خانواده در آینده است - آنها همچنین می خواهند "جوانی" خود را پس بگیرند ، تمایل به زندگی جوانان ، بهمنافع آنها ، فردیت آنها را عاری از چشمان بزرگانشان ، از اقتدار اخلاقی و سیاسی دنبال کنید. این بعد از زندگی جوانان به تنش های اجتماعی موجود در ایران می افزاید.

همانطور که قبلاً اشاره شد ، ایرانیان با مانع ساختاری دیگری برای فرصت های اقتصادی و اجتماعی روبرو هستند. رژیم "خودی" (خدی) یا کسانی که به منابع و امتیازات دولتی دسترسی دارند نیز از دسترسی ممتاز به مشاغل برخوردار هستند. این ناامیدی ها باعث شده است که بسیاری از ایرانیان با پای خود رای دهند. حتی تحت دولت روحانی ، ایران همچنان سطح رکورد جهانی تخلیه مغز را تجربه کرده و حدود 150 میلیارد دلار در سال از دست می دهد.

محتوای مرتبط

بعد از 40 سال ، آیا انقلاب ایران در حال کشف است؟

آهنگ مشعل آمریکا برای تهران

اقتصاد ایران 40 سال پس از انقلاب اسلامی

آزادی سیاسی و دموکراسی

علاوه بر عدالت اجتماعی ، معماران انقلاب 1979 ادعا كردند كه برکناری سلطنت در آزادی بیشتر طلبی خواهد شد. با این حال ، سرخوشی مختصر پس از انقلاب و احساس رهایی به سرعت جای خود را به اسلامی سازی سیستمی حاکمان جدید از دولت و جامعه داد. این یک دیکتاتوری جایگزین دیگری شد و با یک مورد حتی وحشیانه تر ، در دهه اول جمهوری اسلامی آشکار شد. بین سالهای 1981 و 1985 ، نزدیک به 8000 نفر اعدام شدند و تعداد مشابهی در طول "قتل عام بزرگ" در سال پایانی جنگ 1980-88 با عراق کشته شدند. در مقابل ، در هشت سال قبل از انقلاب (79- 1971) ، کمتر از 100 زندانی سیاسی اعدام شدند. جمهوری اسلامی به تازگی با بالاترین میزان اعدام در جهان به یکی از سرکوبگرترین سیستم های جهان تبدیل شد.

در این فرایند ، سه شکل گیری غالب سیاسی سیاسی و سیاسی یا فرهنگ های سیاسی-یعنی ناسیونالیسم ، سوسیالیسم و اسلام گرایی-به تأکید سنگین بر دومی محدود شد که موفق به ترکیب عناصر دیگران شد. اگرچه انواع مختلفی وجود دارد ، اما نخبگان سیاسی جدید تا حد زیادی محدود به نوارهای مختلف اسلام گرایی است. کثرت گرایی سیاسی جنبش انقلابی سرکوب شده است ، و هیچ حزب مخالف واقعی توسط دولت مجاز نیست.

به همین ترتیب ، جنبش های سازنده جامعه مدنی ایران - زنان ، دانشجویان و کار - با سرکوب سیستمیک روبرو شده اند ، ظرفیت های سازمانی آنها را تضعیف می کنند و جامعه مدنی پویا ایران را در مقایسه با دولت ضعیف می کنند. سرکوب دولت همچنین مخالفان اقناع مختلف ایدئولوژیک ، اقلیت های غیر پیرسی و روزنامه نگاران را هدف قرار داده است. امروز ایران یکی از زندانی پیشرو در جهان روزنامه نگاران است که توسط خبرنگاران بدون مرز در رتبه 170 در بین 180 قرار گرفته است. در حالی که چشم انداز مطبوعاتی جمهوری اسلامی میزان قابل توجهی از نشاط و باز بودن را در خطوط سیستم نشان می دهد ، قوه قضاییه تحت سلطه سخت به طور مرتب نشریات را ممنوع کرده و روزنامه نگاران زندانی را زندانی می کند.

جمهوری اسلامی با واژگونی نظام سلطنتی موجود، یک نظام سیاسی خاص را پایه گذاری کرد که به طور معمول بر دو رکن مبتنی است: تئوکراتیک (با مقام معظم رهبری به عنوان رئیس دولت) و جمهوری (با پارلمان و رئیس جمهور منتخب).. با این حال، شورای نگهبان در بهترین حالت نیمه جمهوری‌خواه است، زیرا شورای نگهبان فقط به نامزدهایی که وفادار به جمهوری اسلامی می‌دانند اجازه می‌دهد در انتخابات شرکت کنند. این پیکربندی منحصر به فرد مانعی کلیدی برای ایجاد دموکراسی بوده است. نهادهای غیر منتخب همچنان تسلط دارند، در حالی که منتخبان به نظام وفادار مانده اند. مهمتر از همه، اقتدارگرایی ترکیبی جمهوری اسلامی انعطاف‌پذیری قابل‌توجهی در برابر تغییرات معنادار سیاسی نشان داده است، که منجر به ناامیدی گسترده مردم امروز از هر دو جناح رژیم - به اصطلاح میانه‌روها و همچنین تندروها - شده است.

استقلال جدایی ناپذیر از آزادی

مخالفت شدید انقلاب با هر دو ابرقدرت جنگ سرد، یعنی آمریکا و شوروی، در شعار انقلابی «نه غربی، نه شرقی، [فقط] جمهوری اسلامی» خلاصه شد. اما این خصومت انقلاب با واشنگتن بود که بر روابط بین‌الملل ایران مسلط شده است. و در حالی که ایران خود را در تقابل ژئوپلیتیکی با غرب یافته است، هرگز از نظر ژئوپلیتیکی در شرق ادغام نشده است. در عوض، همانطور که سیاست‌های روسیه، چین و هند در طول تشدید تحریم‌های ایالات متحده نشان داده است، ایران مجبور شده است به قدرت‌های بزرگ آسیایی که پیوسته روابط خود با واشنگتن را بر روابط با تهران در اولویت قرار داده‌اند امتیاز بدهد. در نتیجه، ایران الگوهای جدیدی از وابستگی به آن قدرت‌های بزرگ شرقی را تجربه کرده است، زیرا تا زمانی که تهران با قدرتمندترین کشور نظام بین‌الملل درگیر است، مقابله با آنها یک گزینه نیست.

ایران الگوهای جدیدی از وابستگی به آن قدرت‌های بزرگ شرقی را تجربه کرده است، زیرا تا زمانی که تهران با قدرتمندترین کشور نظام بین‌الملل درگیر است، مقابله با آنها یک گزینه نیست.

در برابر این پس‌زمینه، ایرانی‌ها چگونه می‌توانند از آرزوی دیرینه خود برای استقلال در جهانی قرن بیست‌ویکمی و وابسته به یکدیگر محافظت کنند؟روح الله رمضانی، محقق فقید مطالعات سیاست خارجی ایران، به درستی تاکید کرد که در دنیایی به هم وابسته، چیزی به نام استقلال مطلق وجود ندارد، بلکه درجاتی از وابستگی وجود دارد. به عبارت دیگر، توسعه ملی ایران اگر امروز تلاش کند پایبندی پرشور و ایدئولوژیک به مفهوم انتزاعی استقلال مطلق را حفظ کند، آسیب خواهد دید.

زمینه اقتدارگرای داخلی ایران چالش بزرگ دیگری را برای حفظ استقلال مطرح می‌کند، زیرا از روابط نزدیک با دولت‌های اقتدارگرا و نه دموکراتیک حمایت می‌کند. متولیان تندرو جمهوری اسلامی نیازی به ترس ندارند که رژیم های استبدادی همفکر مانند چین و روسیه مسائلی مانند حقوق بشر و دموکراسی را در روابط دوجانبه مطرح کنند. نتیجه یک ترجیح ژئوپلیتیکی برای سیاست «نگاه به شرق» است که عمدتاً مورد علاقه نیروهایی است که از چنین جهت گیری از نظر سیاسی و اقتصادی سود می برند. سایه خصومت ایران با ایالات متحده باعث تداوم روابط متضاد این کشور با جهان غرب شده است. این امر نه تنها از توسعه کامل پتانسیل خود با ایجاد روابط مستحکم با غرب و شرق جلوگیری کرده است، بلکه کشور را به دست قدرت‌های اخیر سوق داده است که از انزوای ایران از غرب و نیازش به شرق سوء استفاده کرده‌اند. به همین دلیل رمضانی به درستی با اشاره به اینکه یک سیاست دموکراتیک پیش شرط ضروری برای جلوگیری از وابستگی است، خاطرنشان کرد: فروپاشی حاکمیت قانون و قوه قضاییه سیاسی در نهایت توانایی ایران را برای حفظ استقلال خود در سیاست جهانی تضعیف خواهد کرد. وی همچنین تاکید کرد که آزادی و استقلال جدایی ناپذیرند.

یک فضای سیاسی بازتر، مانند هند، به عنوان مثال، امکان بحث های داخلی در مورد انتخاب های سیاست خارجی و خطرات مربوط به جمعیت را فراهم می کند. از این رو، دموکراسی‌سازی وجهه بین‌المللی ایران را به‌طور قابل‌توجهی بهبود می‌بخشد و به‌طور بالقوه قدرت چانه‌زنی آن را در برابر قدرت‌های بزرگ بهبود می‌بخشد، به‌ویژه با توجه به تمایل قدرت‌های غربی به ابزاری کردن حقوق بشر به منظور ایجاد فشار سیاسی.

نتیجه

پس آیا انقلاب ایران در نهایت به وعده های خود عمل کرد؟علی‌رغم برخی دستاوردها، تصویر کلی تاریک به نظر می‌رسد، به‌ویژه وقتی صحبت از وعده‌های دموکراسی به میان می‌آید. اینکه آیا این برگشت پذیر است یا خیر، سوال دشوار دیگری است. بحران حاد سه گانه - اجتماعی-اقتصادی، سیاسی و زیست محیطی - جمهوری اسلامی در چهلمین سال خود با یک حس فزاینده سرخوردگی و سرخوردگی عمومی روبرو است که به شدت در جریان تحولات 2017-2018 فوران کرد و رویارویی مداوم با قدرتمندترین کشورهای جهان. دولت امید چندانی ندارد که همان سیستمی که چندین دهه نتوانست به این وعده ها عمل کند در آینده موفق شود.

راهنمای چگونگی مدیریت پایان دوران پس از جنگ سرد. خواندن تمام سفارش از محتوای آشوب »