تاریخ پول ، از فیات گرفته تا رمزنگاری

برای ده ها سال ، ارزهای طلایی و فیات ستون فقرات اقتصاد جهانی را تشکیل دادند. اما با وجود بیت کوین و آلتکین ، یک سیستم مالی جایگزین در حال ظهور است ، همچنین به عنوان مالی غیر متمرکز شناخته می شود. در اینجا ما سفر بشریت را از استفاده از پول طلا و کاغذ به ارز رمزنگاری به عنوان مناقصه قانونی کشف می کنیم.

برای ده ها سال ، ارزهای طلایی و فیات ستون فقرات اقتصاد جهانی را تشکیل دادند. اما با وجود بیت کوین و آلتکین ، یک سیستم مالی جایگزین در حال ظهور است ، همچنین به عنوان مالی غیر متمرکز شناخته می شود. در اینجا ما سفر بشریت را از استفاده از پول طلا و کاغذ به cryptocurrency به عنوان مناقصه قانونی کشف می کنیم.

مقالات عمیق ما همان چیزی است که آنها می گویند: در اینجا ما به موضوعاتی عمیق می پردازیم که به شما کمک می کند تا دانش اساسی امور مالی را توسعه دهید تا بتوانید انتخاب های با اطمینان داشته باشید. اگر می خواهید حتی عمیق تر به تاریخ پول شیرجه بزنید ، بخشی از سریال های تاریخ پول را نیز بررسی کنید ، که منشأ تاریخی پول در بارتر را بررسی می کند و چگونگی تکامل سیستم از تجارت گاوها برای محصولات زراعی به پوسته های دریایی و اسکناس های چینیواد

بررسی اجمالی

پول کالا ، پول نماینده و پول فیات چیست؟

پول کالایی پولی است که ارزش آن از کالایی است که از آن ساخته شده است. پول کالا شامل اشیاء دارای ارزش یا استفاده در خود (ارزش ذاتی) و همچنین ارزش آنها در خرید کالا است. 9

پول نماینده هر واسطه ای از مبادله است که اغلب روی کاغذ چاپ می شود ، که نشان دهنده چیزی با ارزش است ، اما ارزش کمی از خود دارد. بر خلاف برخی از اشکال پول فیات ، که ممکن است هیچگونه حمایت از کالاها نداشته باشد ، پول نماینده واقعی باید چیزی با ارزش ذاتی داشته باشد که از ارزش چهره حمایت کند. 10

پول فیات یک ارز بدون ارزش ذاتی است که به عنوان پول ، غالباً با مقررات دولت تعیین شده است. پول فیات ارزش استفاده ندارد. این فقط به این دلیل است که یک دولت ارزش خود را حفظ می کند ، یا به این دلیل که طرفین درگیر در مبادله در مورد ارزش آن هستند. 11

در اینجا مروری بر پول های مختلف که در تاریخ استفاده شده است:

هنر مدرن پول

پول به تدریج به شکل انتزاعی تر تغییر می کند. اولین اشکال پول ، مانند کالاهای کشاورزی و صدف های دریایی مشخص بود ، زیرا آنها یک ابزار فوری را نشان می دهند که می تواند مصرف شود. به عبارت دیگر ، آنها کالاهای مصرفی هستند. این بعداً به سکه های فلزی تغییر یافت ، جایی که مواد زیرین (یعنی فلز) کالاهای سرمایه بودند (یعنی در تولید تجهیزات مورد استفاده قرار می گرفت).

معرفی اسکناس ها نشانگر انتقال از پول کالا به پول نماینده بود ، زیرا این تنها نمایانگر یک گیره به سکه های فلزی است ، اما به خودی خود هیچ ارزش ذاتی ندارد. پس از رها کردن استاندارد طلا ، اسکناس ها به پول فیات تبدیل شدند که نه به هم می پیوندند و دارای ارزش ذاتی هستند.

استاندارد طلا

از آنجا که اسکناس ها فقط یک گیره را به سکه های فلزی زیرین آن نشان می دهند ، ارزش ذاتی آن هنوز با تقاضا و عرضه فلز زیرین آن تعیین می شود. برخی از فلزات برای استخراج بسیار آسان هستند (به عنوان مثال مس) ، از این رو آنها به تدریج وضعیت خود را به عنوان پول ایده آل از دست می دهند. این تنها دو نامزد باقی مانده است زیرا آنها به سختی می توانند از آنها ، نقره و طلا استفاده کنند.

استانداردهای طلا و نقره سیستم های پولی است که در آن واحد اقتصادی استاندارد حساب براساس مقدار ثابت طلا یا نقره است.

نمودار زیر مقدار ذاتی استانداردهای طلا و نقره را خلاصه می کند:

یک تاریخ بی ثبات: ظهور و سقوط استاندارد طلا

از سال 1870 تا 1939 ، تاریخ تنظیمات پولی بین المللی با یک داستان حاکم بود: ظهور و سقوط رژیم استاندارد طلا.

در سال 1870 حدود 15 ٪ از کشورها تحت استاندارد طلا بودند و در سال 1913 به حدود 70 ٪ افزایش یافت. این دوره اولین دوره جهانی سازی بود که جریان فزاینده ای از تجارت ، سرمایه و مردم بین کشورها بود. نرخ ارز ثابت برای تسهیل معاملات بین کشورها مفید خواهد بود ، از این رو بیشتر و بیشتر کشورها در حال تغییر برای استفاده از همان استاندارد اندازه گیری بودند.

ممکن است کسی تعجب کند: چرا به طلا می چسبید؟همانطور که در دهه 1870 می بینیم ، بیشتر کشورها هنوز از استاندارد نقره استفاده می کردند. یکی از دلایل تأثیر شبکه است - از آنجا که کشور مسلط در آن زمان ، بریتانیا ، از استاندارد طلا استفاده می کرد ، این منجر به همه مستعمرات آن شد. و اگر از استاندارد طلا استفاده کردید ، هزینه های تجارت شما را با همه مستعمرات انگلیس کاهش داد. هرچه بیشتر و بیشتر کشورها استاندارد طلا را اتخاذ می کردند ، یک اثر گلوله برفی ایجاد کرد که همه ملل را به یک استاندارد یکنواخت رساند.

با این حال ، هر کشوری که به استاندارد طلای پیوستند ، از آن لذت نمی برد. این مزایا اغلب از هزینه ها ، به ویژه در مواقع تورم یا رکود اقتصادی ، کمتر قابل توجه بودند. در طول جنگ جهانی اول ، کشورهایی که در جنگ شرکت می کردند ، به راهی برای تأمین مالی خود نیاز داشتند و استاندارد طلا آنها را برای انجام این کار ممنوع کرد ، زیرا چاپ پول بیشتر نیاز به مالکیت متناسب با طلا دارد. از این رو ، بیشتر کشورها برای تأمین مالی جنگ پس از آن ، چاپ پول جدیدی را شروع کردند و ارزهای خود را از سال 1914 تا دهه 1920 شناور کردند.

قانون استاندارد طلای سال 1925

بازگشت به استاندارد طلا در اواخر دهه 1920 به اوایل دهه 1930 در نتیجه قانون استاندارد طلای انگلیس در سال 1925. بسیاری از کشورهای دیگر از انگلیس پیروی کردند. با این حال ، بازگشت استاندارد طلا منجر به رکود اقتصادی ، بیکاری و تورم در این اقتصادها شد. این وضعیت تا زمانی که رکود بزرگ (1939-1939) کشورها را مجبور کرد از استاندارد طلا استفاده کند.

در 19 سپتامبر سال 1931 ، حملات سوداگرانه به پوند انگلیس را مجبور به ترک استاندارد طلا کرد. وام های بانکهای مرکزی آمریکایی و فرانسه 50،000،000 پوند در طی چند هفته کافی و خسته نشده بود ، به دلیل جریان بزرگ طلا در سراسر اقیانوس اطلس. انگلیسی ها از این عزیمت بهره مند شدند. آنها اکنون می توانند از سیاست های پولی برای تحریک اقتصاد استفاده کنند. استرالیا و نیوزیلند قبلاً استاندارد را ترک کرده بودند و کانادا به سرعت از این پرونده پیروی می کرد. 12

کشورهایی که با استاندارد طلا گیر کرده اند (به عنوان مثال فرانسه و سوئیس) قیمت سنگینی را پرداخت کرده اند: در مقایسه با سال 1929 ، کشورهایی که در سال 1935 26 ٪ تولید بالاتر داشتند ، و کشورهایی که کنترل سرمایه را اتخاذ می کردند ، نسبت به کشورها 21 ٪ تولید بالاتر داشتند. که روی طلا ماند. 13

چه Trilemma: Trinity غیرممکن

تثلیث غیرممکن ، که به عنوان Trilemma نیز شناخته می شود ، مفهومی در اقتصاد بین المللی است که بیان می کند که حفظ هر سه شرایط زیر به طور همزمان غیرممکن است:

• نرخ ارز ثابت ثابت
• جنبش سرمایه آزاد
• یک سیاست پولی مستقل

این فرضیه مبتنی بر شرایط برابری نرخ بهره کشف نشده و یافته های مطالعات تجربی است که دولت هایی که سعی کرده اند همزمان هر سه هدف را دنبال کنند ، شکست خورده اند. این مفهوم به طور مستقل توسط جان مارکوس فلمینگ در سال 1962 و رابرت الکساندر موندل در مقالات مختلف بین سالهای 1960 تا 1963 تهیه شد. 14

چیدن طرفین

از سال 1870 تا 1917 ، کشورهایی که استاندارد طلا را اتخاذ می کردند ، در حال انتخاب سمت A بودند ، جایی که برای تسهیل تجارت بین المللی نرخ ارز ثابت و جریان سرمایه آزاد داشتند. پس از سال 1931 ، بیشتر کشورها استاندارد طلا را رها کردند. آنها یا به دلار آمریکا (یا پوند انگلیس ، فرانسوی فرانسوی) (یعنی طرف A) ، به دنبال سیستم برتون وودز (یعنی طرف C) یا شناور آزاد (یعنی طرف B) قرار گرفتند.

می توان برخی از "میانه" ، مانند "شناورهای کثیف" یا "گیرها با انعطاف پذیری محدود" را داشت. "از این رو سیاست های پولی را می توان در کنار A ، B یا C و همچنین برخی از گزینه های مختلط در بین انتخاب کرد.

سیستم برتون وودز

سیستم پولی بین المللی دهه 1930 هرج و مرج بود. نزدیک به پایان جنگ جهانی دوم ، سیاست گذاران اقتصادی متفقین در ایالات متحده ، در برتون وودز جمع شدند تا تلاش کنند تا اطمینان حاصل شود که اقتصاد پس از جنگ بهتر می شود. معماران دستور پس از جنگ ، به ویژه هری دکستر وایت و جان مینارد کینز ، سیستمی را ساختند که یک اصول کلیدی رژیم استاندارد طلا را حفظ کند - با نگه داشتن نرخ های ثابت - اما با تحمیل کنترل سرمایه ، دستور را دور ریخت و بنابراین تصمیم به سمت C C.

این سه گانه به نفع ثبات نرخ ارز برای تشویق بازسازی تجارت در دوره پس از جنگ حل شد. کشورها به دلار آمریکا می چسبیدند. این امر دلار آمریکا را به عنوان ارز مرکزی و ایالات متحده به کشور مرکز تبدیل کرده است. دلار آمریکا نیز به نوبه خود با قیمت ثابت به طلای آخرین جلیقه از استاندارد طلایی می خورد.

با این حال ، تحمیل کنترل سرمایه دشوار است. کنترل در دهه 1960 در حال حاضر نشت شد و سرمایه گذاران راه هایی برای دور زدن آنها و انتقال پول در خارج از کشور از سپرده های ارز محلی به سپرده های ارزی پیدا کردند. برخی حتی از ترفندهای حسابداری برای انتقال پول از یک ارز به دیگری استفاده می کردند.

انتهای میخ دلار

با افزایش تحرک سرمایه و کنترل نتوانست ، این سه گانه به ما می گوید که کشورهایی که به دلار می روند ، ایستاده اند تا استقلال سیاست پولی خود را از دست بدهند. این دلیلی بود که آنها دوباره به میخ دلار خود بپردازند. از آنجا که آشکار شد که سیاست ایالات متحده فقط به منافع ایالات متحده داده شده است ، تعهد تبدیل دلار به طلا دیگر وجود نداشته است.

برخی از کشورها شروع به کاهش ارزش ارز خود کرده و یا حتی میخ را به دلار آمریکا لغو می کنند.

سیستم برتون وودز بی سر و صدا حل شد. از آن زمان ، سیستم پولی بین المللی به دوران ارز فیات منتقل شده است.

بنابراین ، ارز فیات ارزش چیست؟

پول فیات یک ارز بدون ارزش ذاتی است که به عنوان پول ، غالباً با مقررات دولت تعیین شده است. پول فیات ارزش استفاده ندارد ، فقط به این دلیل است که یک دولت ارزش خود را حفظ می کند ، یا به این دلیل که طرفین درگیر در مبادله با ارزش آن هستند. 15

پول فیات در قرن بیستم شروع به تسلط کرد. از زمان جداشدن دلار آمریکا از طلا توسط ریچارد نیکسون در سال 1971 ، از سیستم ارزهای ملی فیات در سطح جهان استفاده شده است.

پول فیات به گونه ای مختلف تعریف شده است:

• هر پولی که توسط یک دولت به عنوان مناقصه قانونی اعلام شده است
• پول صادر شده توسط دولت که نه طبق قانون قابل تبدیل به هر چیز دیگری است ، و نه از نظر هر استاندارد هدف از نظر ارزش ثابت است
• ذاتاً پول بی ارزش به دلیل حکم دولت به عنوان پول استفاده می شد.
• یک شیء ذاتی بی فایده که به عنوان یک واسطه مبادله (همچنین به عنوان پول وفاداری نیز شناخته می شود) خدمت می کند

از تاریخی که در مورد آن بحث کردیم ، می بینیم که ارز فیات به طور ناگهانی ظاهر نمی شود بلکه چگونه به تدریج به این سیستم منتقل می شویم. کشورها سعی کرده اند با استاندارد طلا پیوند برقرار کنند اما سرانجام شکست خورده است زیرا دولت ها برای تنظیم اقتصاد به انعطاف پذیری و ابزاری نیاز دارند و هزینه ورشکستگی حاکمیت ممکن است از اشکالات اجازه دهد تا دولت بتواند عرضه پول را کنترل کند.

با این حال ، اجازه دادن به دولت برای چاپ پول جدید ، مشکل دیگری ، مالیات تورم را ایجاد می کند. فرض کنید شما یک دلار نگه دارید و یک دلار می تواند یک سیب را برای شما خریداری کند. اگر دولت در حال چاپ یک دلار دیگر باشد ، کل عرضه دلار در بازار دو می شود و اکنون فقط می توانید نیمی از سیب را خریداری کنید. صدور ارز جدید مالیات بر دارندگان ارز موجود محسوب می شود.

لرزش فیات: بحران وام مسکن فرعی و کاهش کمی

بحران وام مسکن در ایالات متحده یک بحران مالی در سراسر کشور بود که بین سالهای 2007 و 2010 رخ می داد ، که به رکود اقتصادی ایالات متحده در دسامبر 2007 - ژوئن 2009 کمک کرد. این امر با کاهش زیاد قیمت خانه پس از فروپاشی حباب مسکن آغاز شد ،منجر به بزهکاری وام مسکن ، سلب مالکیت و کاهش ارزش اوراق بهادار مربوط به مسکن. 16

حباب مسکن قبل از بحران با اوراق بهادار تحت حمایت وام (MBSE) و تعهدات بدهی وثیقه (CDO) تأمین می شد ، که در ابتدا نرخ بهره بالاتری (یعنی بازده بهتر) را نسبت به اوراق بهادار دولتی ارائه می داد ، به همراه رتبه های جذاب ریسک از آژانس های رتبه بندی. در حالی که عناصر این بحران برای اولین بار در سال 2007 قابل مشاهده تر شد ، چندین موسسه بزرگ مالی در سپتامبر 2008 فروپاشید ، با اختلال قابل توجهی در جریان اعتبار به مشاغل و مصرف کنندگان و شروع رکود شدید جهانی.

کاهش کمی به عنوان گلوله نقره؟

راه حل ایالات متحده برای رکود اقتصادی کاهش کمی (QE) است که یک سیاست پولی است که به موجب آن یک بانک مرکزی مقادیر از پیش تعیین شده اوراق قرضه دولتی یا سایر دارایی های مالی را برای تزریق نقدینگی مستقیم به اقتصاد خریداری می کند. یک بانک مرکزی با خرید مقادیر مشخصی از دارایی های مالی از بانک های تجاری و سایر موسسات مالی ، کاهش کمی را به کار می برد ، بنابراین قیمت آن دارایی های مالی را بالا می برد و عملکرد آنها را کاهش می دهد ، در حالی که همزمان عرضه پول را افزایش می دهد. 17

تا مارس 2009 ، فدرال رزرو 1 تریلیون بدهی بانکی ، اوراق بهادار تحت حمایت وام و یادداشت های خزانه داری را خریداری کرده بود و تمام پول نقد مورد استفاده برای خرید این دارایی ها به بازار عرضه می شد. این مبلغ در ژوئن 2010 در 1. 35 تریلیون به اوج رسید.

در نوامبر 2010 ، فدرال رزرو دور دوم کاهش کمی را اعلام کرد و 600 میلیارد دلار اوراق بهادار خزانه داری را تا پایان سه ماهه دوم سال 2011 خریداری کرد. این بازار آن را "QE2" خواند.

"QE3" در تاریخ 13 سپتامبر 2012 اعلام شد. فدرال رزرو تصمیم گرفت 40 میلیارد دلار جدید در ماه ، برنامه خرید اوراق بهادار باز اوراق بهادار با حمایت وام را آغاز کند.

ما می توانیم ببینیم که ترازنامه FED پس از شروع QE به سرعت در حال افزایش است. ارزش قبل از QE 900 میلیارد دلار است و امروز به 4 تریلیون دلار رسیده است. تفاوت این است که تمام نقدینگی (یعنی عرضه پول) که تا امروز به اقتصاد تزریق شده است. 18

کاهش کمی منجر به مشکلات بسیاری شده است ، یک مسئله قابل توجه درآمد و نابرابری ثروت است. نخست وزیر انگلیس ترزا می در ژوئیه سال 2016 به طور آشکارا از QE انتقاد کرد:

"سیاست پولی-در قالب نرخ بهره فوق العاده کم و کاهش کمی-به کسانی که در نردبان املاک با هزینه کسانی که نمی توانند صاحب خانه خود باشند ، کمک کرده است. 19 "در سال 2012 ، یک گزارش بانک از انگلیس نشان داد که سیاست های تسکین دهنده کمی آن به طور عمده از ثروتمندان بهره مند شده است و 40 ٪ از این دستاوردها به ثروتمندترین 5 ٪ از خانوارهای انگلیس می روند.

سرانجام: ورود بیت کوین

سرانجام اینجا بیت کوین می آید. Satoshi Nakamoto در سال 2008 بیت کوین را ایجاد کرد و همچنین به اعتماد به ارزهای متعلق به بانک مرکزی رای داد:

"مشکل اصلی ارز معمولی تمام اعتماد لازم برای کار کردن است. به بانک مرکزی باید اعتماد کرد که ارز را از بین نبرید ، بلکه تاریخچه ارزهای فیات پر از نقض آن اعتماد است. باید به بانکها اعتماد کرد تا پول ما را نگه دارند و آن را به صورت الکترونیکی منتقل کنند ، اما آنها آن را در امواج حباب های اعتباری با کسری که به سختی در ذخیره سازی وجود دارد ، وام می دهند. ما باید با حریم خصوصی خود به آنها اعتماد کنیم ، به آنها اعتماد کنیم که اجازه ندهند سارقان هویت حساب های ما را تخلیه کنند. 20 "

ساتوشی ناکاموتو

لازم به ذکر است که بیت کوین اولین تلاش برای ارز دیجیتال نیست. قبل از بیت کوین ، Digicash (در سال 1989 توسط رمزنگاری دیوید چاوم تأسیس شد) و E-Gold (در سال 1996 توسط داگلاس جکسون و وکیل باری داونی تأسیس شد). با این حال ، هر دو پروژه به دلیل تمرکز انجام نشد.

آیا بیت کوین پول ایده آل است؟

با استفاده از معیارهایی که قبلاً استفاده کردیم:

ما می توانیم ببینیم که بیت کوین کاندیدای ایده آل تر است تا یک وسیله تجارت نسبت به ارز فیات باشد. در حالی که ارز فیات به طور کلی پذیرفته شده و دارای ارزش پایدار است ، اینها اندازه گیری های ذهنی هستند و می توانند با گذشت زمان از طریق توسعه تغییر کنند.

با این حال ، ما می خواهیم برخی از کسری کلیدی را که ممنوع است از بیت کوین به عنوان پول استفاده کند ، نامگذاری کنیم:

• Finality Slow (حداقل 1 ساعت برای تأیید معاملات نیاز دارد)
• توان محدود
• به دانش پیشرفته از کاربران خود نیاز دارد (به عنوان مثال مدیریت کلید خصوصی)

این کسری ها برای پول اشکال فیزیکی وجود ندارد. از این رو ، برای اینکه بیت کوین ، و به طور کلی ارزهای رمزنگاری شده به عنوان پول برای معاملات روزانه ، ما معتقدیم که حل مشکل مقیاس پذیری blockchain یک پیش نیاز است.

چگونه می توان بیت کوین را در سیستم مالی قرار داد

بیت کوین همچنین پول کالایی نیست (از آنجا که هیچ ارزش ذاتی ندارد) ، پول نماینده (همانطور که به چیزی با ارزش ذاتی چسبیده نیست) و نه فیات پول (زیرا توسط دولت پشتیبانی نمی شود). این از نوع خودش است ، که ما آن را پول غیر متمرکز می نامیم.

ارزش بیت کوین صرفاً با تعادل بازار بین افرادی که تجارت می کنند تعیین می شود. این مطابق با تئوری ذهنی ارزش است که بیان می کند:

"ارزش یک کالا توسط هیچ خاصیتی ذاتی از کالاها تعیین نمی شود ، و نه با میزان نیروی کار لازم برای تولید کالاها ، بلکه در عوض ارزش با اهمیتی که یک فرد بازیگر در یک کالای خوب برای دستیابی به اهداف مطلوب خود قرار می دهد تعیین می شود.. "

بیت کوین "پول سخت" است. همانطور که آمفوس در کتاب خود "استاندارد بیت کوین" اشاره کرده است: برای هر پول دیگر ، با افزایش ارزش آن ، کسانی که می توانند آن را تولید کنند ، تولید بیشتری از آن را آغاز می کنند. 21 ماهیت غیرمتمرکز بیت کوین تضمین می کند که هیچ موجودی واحد قدرت ایجاد بیت کوین های بیشتری را از هوای نازک ندارد. از این رو ، یکی دیگر از ویژگی های مهم پول غیرمتمرکز این است که کمبود آن با عدم تمرکز تضمین می شود.

برای نتیجه گیری ، بیت کوین بیشتر خصوصیات را به عنوان پول ایده آل تحقق می بخشد. عرضه آن نیز بر خلاف ارز فیات ثابت است. این ممکن است بیشتر طول بکشد تا بیت کوین به یک واسطه واقعی مبادله تبدیل شود ، اما روند جستجوی پول برای جستجوی پول بهتر هرگز متوقف نمی شود ، و ما معتقدیم که بیت کوین (و به طور کلی ارزهای رمزنگاری شده) کاندیدای بسیار محکمی خواهد بود تا خود را به عنوان آینده قرار دهدپول